Przyjęło się interpretować tę trylogię jako film o hasłach rewolucji francuskiej, podczas gdy
wydaje się, że jest całkowicie o czym innym. Mój wykładowca etyki zauważył, że można ten
film oglądać jako opowieść o Bogu (poszczególne części odnoszą się do trzech kolejnych
Osób Boskich). I rzeczywiście cała podskórna warstwa: symbole, aluzje czy nawet historie
(np. umowne śmierć i zmartwychwstanie bohatera Białego) zdają się uruchamiać konteksty
biblijne i teologiczne. Jeżeli tak jest (a po kilkukrotnym obejrzeniu stwierdzam, że raczej
tak), to Kieślowski i Piesiewicz zrobili sobie niezły żart tworząc film rzekomo o rewolucji
francuskiej a de facto o Bogu. Trudno bowiem o dwie bardziej skrajne interpretacje.
Zastanawia mnie czy właściwe odczytanie intencji autorów nie lokuje się gdzieś w napięciu
pomiędzy tymi dwoma skrajnymi tropami.
O tym jednak, że jest to film o Trójcy przekonuje mnie dodatkowo kontekst twórczości
Kieślowskiego jako całości. Obok dekalogu, czy nie ukończonego tryptyku: Niebo, Piekło,
Czyściec (dwa pierwsze scenariusza zostały wykorzystane przez Tykwera i Tanovica)
tworzyłaby ta trylogia całkiem zgrabny element teologicznej układanki.